Se
25 Mei
Verslag Ypenburg H1 – Capelle H1
Alle elementen zijn aanwezig voor een topmiddag. Nummer 1 tegen nummer 2 en maar 1 punt verschil tussenbeide. Winst zou uitermate gunstig zijn voor ‘onze club’ Ypenburg, maar bij verlies zou Capelle er mogelijk met het kampioenschap vandoor kunnen gaan. Een goede wedstrijdvoorbereiding en concentratie was dus noodzakelijk. Ruim op tijd waren we op de club voor de voorbespreking. Thuis werd er wat geprotesteerd omdat we al zo veel dagen op de club zijn. Maar door er een etentje tegenover te stellen wordt ik toch nog uitgezwaaid met de woorden, veel plezier!
Midden op de dag, schitterend weer, maar toch die lange broek aan en de fluit niet vergeten. Zelfs de eigen Veteranenwedstrijd werd er voor af gezegd. Je doet dit tenslotte ook voor de club. U raadt het al; Dit is een verslag van één van de scheidsrechters.
Om 14:30 uur begint de wedstrijd, de mini van de week mag uitnemen. Ik verzeker Capelle er nog even van dat ik het doelpunt van de mini echt niet ga tellen. Helaas, het blijkt niet nodig geweest te zijn. De mini van de week mist het goal volledig, maar heeft wel zijn 5 minutes of fame gehad. Nu gaan we echt beginnen met de wedstrijd.
En wat een spannende wedstrijd is het. Soms word er een shootje of bolle kant niet gezien, soms juist eentje terwijl hij er niet was. Ja balen, ook wij kunnen fouten maken. Niet zeuren, eroverheen zetten en doorgaan. We willen tenslotte allemaal een mooie wedstijd zien.
Een bijzonder mooi openingsgoal voor Ypenburg. Yes we staan voor!! Niet te uitbundig scheids want je bent neutraal. Balen, tegendoelpunt van Capelle. Wel een mooi doelpunt overigens.
De spanning is om te snijden maar gelukkig halen we de rust. We kunnen even uitrusten en evalueren. Sommige spelers vragen nog wat aan ons over bepaalde situaties en wij leggen het geduldig uit. We bespreken met elkaar de eerste helft. Wellicht hadden we eerder groen moeten geven en had ik die situatie wel goed gezien? Snel wat drinken en weer aan de bak.
Dat er veel publiek langs de kant staat is duidelijk te horen. De beslissingen worden achter je rug besproken en van commentaar voorzien. Je krijgt goede tips van de mensen achter de boarding met overigens een uitstekende regelkennis. Soms hebben ze gelijk en soms ook niet. Er wordt zelfs om een videoscheids gevraagd. Je glimlacht even maar probeert het weer van je af te zetten want er gebeurt veel in het veld.
In de 51e minuut vindt er een ongelukkige botsing plaats tussen twee spelers waarbij een speler van Capelle gewond op de grond blijft liggen. Hij kermt van de pijn. Ypenburg gaat door en bouwt een aanval op. Ik hou de speler op de grond met een schuin oog in de gaten. Al snel wordt duidelijk dat hij echt goed gewond is en dat er zo snel mogelijk eerste hulp verleend moet gaan worden. De aanval van Ypenburg is inmiddels in het 23 meter gebied van Capelle beland maar de gezondheid van de speler gaat nu toch echt voor. Gelukkig ziet mijn collega scheidsrechter dat ook en besluit in mijn ogen volledig terecht de wedstijd stil te leggen. De verzorging van de speler heeft uiteindelijk zo’n twintig minuten geduurd. Ypenburg moppert even over de afgebroken aanval maar ziet snel in dat de situatie ernstig genoeg is om het spel op tijdens de aanval stil te leggen. Een ambulance wordt gebeld om de speler naar huis ziekenhuis te vervoeren. Gedurende de tijd dat het spel stil ligt is er overleg tussen de scheidsrechters, de coaches en de spelers. Besloten wordt door de spelen. Ondanks dat iedereen wel aangeslagen is, inclusief de scheidsrechters. De geblesseerde speler wordt uiteindelijk op een brancard afgevoerd, op zijn verjaardag nota bene.
Het spel wordt hervat met een bully waarbij Capelle, zeer sportief, de bal teruggeeft aan Ypenburg.
In de resterende 18 minuten keur ik een doelpunt van Capelle af vanwege shoot. De emoties lopen even op maar ik weet het uit te leggen aan de spelers van Capelle en het wordt geaccepteerd.
Een paar strafcorners aan beide zijden en nog wat gediscussieer in het veld. Nog niet hinderlijk maar je merkt dat het broeit. Alle zeilen bij zetten dus om het in de hand te houden.
Een uitbraak van Ypenburg volgt. De keeper loopt uit en de aanvaller van Ypenburg komt in contact met de keeper en valt. Het ziet er heftig uit en helaas raakt er ook een speler van Ypenburg geblesseerd. Wij zien echter beiden geen overtreding en geven een vrije slag voor de verdediging. Weer discussie. We manen de spelers en coach tot rust en leggen uit wat wij gezien hebben. Sommige accepteren dit en anderen niet. Tijd om hier langer bij stil te staan hebben we niet. Nog 5 minuten en het staat nog steeds 1-1. De rest van de wedstrijd heeft nog wel wat kansen over en weer maar het blijft 1-1. Vanuit het oogpunt van de hockeyliefhebber in ons een terechte uitslag.
Het eindsignaal klinkt en de wedstrijd is ten einde.
Wij als scheidsrechters zoeken elkaar op en geven elkaar een hand. ‘Dat was nog eens een spannende en bewogen pot’ zeg ik tegen mijn collega. Erg jammer dat Ypenburg niet met drie punten uit de strijd is gekomen maar ons inziens is dit toch een terechte uitslag. De spelers bedanken ons en wij ontvangen de (gemeende) complimenten over onze leiding. We beseffen dat we niet foutloos zijn geweest maar toch een prima wedstrijd hebben gezien. We zoeken snel de schaduw op om nog even na te bespreken en bestellen ons welverdiende biertje.
In de nabespreking krijg ik echter van mijn collega scheidsrechter te horen dat er gedurende de wedstrijd, naast het gebruikelijk commentaar, ook vanuit het publiek op hem gescholden is. Scheldwoorden die hem persoonlijk raakten en zeker niet voor herhaling vatbaar zijn. Ik vraag stomverbaasd: "Wie waren dat?” Dit bleek dus vanuit het publiek van Ypenburg te komen!?!
Mijn collega geeft aan dat de lol er voor hem zo af is. Ik schrik, maar kan hem niet anders dan gelijk geven. Ook ik signaleer deze trend langs de zijlijn. Mensen denken dat ze tegenwoordig alles kunnen roepen. De sport verhard. De supporters ook. Ik hoor het helaas van meer scheidsrechters. Tegen en door LEDEN/VRIJWILLIGERS van HCY, die op hun vrije zaterdag of zondag staan te fluiten voor de club. Is dit het nieuwe verenigingsgevoel? Voor mij hoeft dat niet. Ik weet inmiddels wie een paar van deze ‘supporters’ zijn. Ik hoop dat deze personen zich zullen gaan schamen voor hun gedrag langs de lijn. Het is zo gemakkelijk om vanachter de boarding wat te roepen. Wat ik ook hoop is dat degene die ernaast staan hun clubgenoten in het vervolg op dit gedrag aanspreken. Natuurlijk zitten wij er wel eens naast, net zoals een speler of een coach. Accepteer het en geniet van het hockey wat ons allen verbindt. Laten we de gezellige vereniging blijven die we zijn.
Ik dank de spelers van Heren 1 en het grootste gedeelte van het publiek voor de leuke middag en de positieve reacties. Op naar het kampioenschap!!!
